μήπως είμαστε ή θα γίνουμε βαρετοί;

Διάβαζα το post του Αθήναιου και εντόπισα μία διάσταση που με προβληματίζει αρκετά τον τελευταίο καιρό. Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό δύο πρόσφατοι φίλοι μου οι οποίοι είναι πολύ ευχάριστοι σαν παρέα και ταυτόχρονα ανύπαντροι αν και έχουν περάσει αυτή την ηλικία (όχι προ πολλού, εε;;).

Είναι αναγκαίο κάποιος να γινεται βαρετός άμα παντρεύεται; Οι συζητήσεις του να θυμίζουν μονοκαλλιέργεια στο Θεσσαλικό κάμπο; Και από την άλλη, πρέπει κανείς να παντρευτεί και να κάνει κουτσούβελα για να ανακαλύψει την έννοια της ασφάλειας κατοικίας και αντικειμενικές αξίες; Βέβαια μήπως δεν πρέπει να επιτρέπεται ο γάμος σε όσους επιτρεπουν στις πεθερές και στις μανάδες τους να κάνουν το γάμο τους σα σβωλιασμένη μπεσαμέλ;

Αν παρατηρήσουμε όμως το ζήτημα από την οπτική γωνία αυτών που αποκλείουμε, μήπως κι εμείς έχουμε μία μονομέρεια στη σκέψη μας; Μήπως κάποιος που μιλάει αποκλειστικά για μπουζούκια και γκόμενες και είναι ανίκανος να κάνει μία συζήτηση για επενδύσεις ή για μακρόπνοες ανθρώπινες σχέσεις είναι ο πραγματικά βαρετός;


Όλα αυτά όμως συνοψίζονται σε ένα ερώτημα...

Πώς καταλαβαίνουμε ότι έχουμε γίνει ανελέητα βαρετοί και πώς θα βγούμε από την κατάσταση αυτή;