Πού είναι η Ελλάδα του Νίκου Δήμου;

Όταν διάβασα για πρώτη φορά το Νίκο Δήμου βαρέθηκα• νόμιζα ότι μου απευθύνει κοινοτυπίες, απέτυχα να αντιληφθώ ότι χρωματίζει με την ολόσωστη απόχρωση θέματα που συχνά νομίζουμε ότι έχουν εξαντληθεί, μία απόχρωση συχνά πέρα από τη διακριτική μας ικανότητα. Αργότερα, άρχισα να επανέρχομαι στον ιστότοπό του ασυνείδητα, μέχρι που διάβασα για πολλές συναπτές ώρες όποιο κείμενο ήταν πιθανό να βρεθεί στην οθόνη του υπολογιστή μου. Λεπτές εκφάνσεις ουσιωδών προβλημάτων αναλύονται στις συνιστώσες τους, ερωτήματα τίθενται για πρώτη φορά, αποκυήματα της πολυπλοκότητας της ζωής μας, αλλά και του επιπέδου στο οποίο κατορθώσαμε να την ανεβάσουμε, κρίσεις που είναι πραγματικά μπροστά από την εποχή τους και βέβαια αφοσίωση στην ποιότητα.

Με συνέπεια διατυπώνει ορθολογισμό, ακόμη και μέσα από παρθενογένεση, όταν όλοι γύρω του έχουν καταληφθεί από ομαδική παράκρουση. Είμαι βέβαιος ότι δε διαμόρφωσε από μόδα τις απόψεις του, αλλά αγαπούσε τα τοπία όταν όλοι ήθελαν να δουν τσιμέντο-το ισοδύναμο του πολιτισμού τους, πίστευε στα δικαιώματά του όταν δεν του τα είχαν αναγνωρίσει και ανέτρεχε στις καταστατικές αρχές του, ακόμη και όταν απαξάπαντες βροντοφώναζαν αξίες που φάνταζαν προφανείς.

Συνειδητά πλέον, βρέθηκα να αναλογίζομαι ποια είναι τα συστατικά της επιτυχίας του ιστοτόπου του.. Η απάντηση είναι δύσκολη, δεδομένου ότι δε θα βρεις στο λόγο του διαφορετική γλώσσα από αυτή που μετέρχεται η Άννα Δρούζα ή ο αρχιτέκτονας του σπιτιού σου. Ο καθαρός λόγος, η σύμφυτη αγάπη για την πραγματική ζωή, η κριτική σκέψη και φυσικά η αμεσότητα δίχως φανφαρονισμούς, λεκτικές τζιριτζάντζουλες, εκφραστικούς δανδισμούς, σαλτιμπαγκισμούς στην εκφορά και λεξιλαγνία (το πιάσατε, ε;) είναι αρκετά για να συγκεντρώσουν χιλιάδες αναγνώστες και δίκαια να του απονείμουν το παράσημο του δημοφιλέστερου ελληνικού blog.

Achieve excellence in whatever you pursue γράφει ο Thomas Friedman.

Νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ την καθημερινή ζωή του. Αγαπά την ποιότητα. Δεν πίνει φραπέ γλυκό με γάλα, δεν παρασέρνεται συχνά από παρέες που έχουν διαφορετική νοοτροπία διασκέδασης, ξέρει να εντοπίζει την ομορφιά που κρύβουν οι εικόνες γύρω μας και δεν του αρέσουν τα συνθετικά υφάσματα. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός αυτή η αγάπη, ούτε καν επιδίωξη, είναι αποτέλεσμα. Είμαι εξίσου βέβαιος ότι θα εκτιμά εξίσου με το καλύτερο φουα γκρα και ένα σουβλάκι του δρόμου (χωρίς ηλιέλαιο στην πίτα), ότι θα έχει δει όσο πρέπει όλη την trash ΤV (Μενεγάκη, Λεβέντη, Ερωτοδικείο) για να χαλαρώσει και να διαμορφώσει μία άποψη χωρίς αφορισμούς και μισαλλοδοξίες, εκτιμά σε ένα αυτοκίνητο όχι μόνο την τελική ταχύτητα αλλά την οδική συμπεριφορά και την κατανάλωση βενζίνης και σίγουρα όχι την αξία αγοράς ή την κοινωνικό επίπεδο που δήθεν προσδίδει και μπορεί να κάνει φανταστική παρέα με πληθώρα ανθρώπων και χαρακτήρων.

Δεν είναι λίγα αυτά για κάποιον που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια του σπιτιού του και της κοινωνίας που τον ανέθρεψε... Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι βρίσκεται σε ηλικία που άλλοι θα είχαν εκούσια οδηγηθεί στο εργοστάσιο ψαρόκολλας ή μορταδέλας.

Διαβάζοντας τα σχόλια που συνόδευαν το κείμενά του προέκυψε και το ερώτημα γιατί άραγε να πρέπει να τον βρίζουν. ή να χυδαιολογούν οι διάφοροι επισκέπτες, αλλά είχα έτοιμη μία απάντηση από παλιότερα: παντού υπάρχει ένας βλάκας, πόσο μάλλον στην Ελλαδίτσα μας

Το ερώτημα που προοδευτικά μου δημιουργήθηκε είναι πού είναι ο Νίκος Δήμου; Τον βλέπω στα κείμενά του. Βλέπω το πνεύμα του να διακατέχει και άλλους σημαντικούς διανοητές γύρω μας. Είναι έκδηλη η επιτυχία των κειμένων του σε χιλιάδες ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τους λόγους του σαν προέκταση της σκέψης του και δίνουν το πληρεξούσιό τους να σκέφτεται για αυτούς.

Πώς γίνεται λοιπόν και δεν έχει δημιουργηθεί ένα αντίβαρο στον παραλογισμό που μας περιβάλλει αφού υπάρχει η κρίσιμη μάζα; Γιατί η βλακεία του συνόλου φαντάζει μασίφ, χωρίς κάποια ρωγμή όπου θα μπει φως;

Αυτή είναι η τρέχουσα ερώτηση που μου έχει προκαλέσει το blog του και πολύ φοβούμαι ότι δε θα την απαντήσω για χρόνια και ας επιθυμώ μία σύνοψη της απάντησης για τη γιορτή μου μεθαύριο...

Μετά από αυτό το ερώτημα έρχεται ένα ακόμη πιο σύνθετο. Μήπως θα ήταν καλύτερα να μετακινείται κανείς από περιβάλλοντα με τόσους περιορισμούς και να οδηγείται εκεί που θα του δοθεί η άνεση να δημιουργήσει χωρίς περιορισμούς; . Φανταστείτε τι θα είχε καταφέρει παραμένοντας σε μία χώρα που δεν βασάνιζε τους κατοίκους της!