Friday, December 29, 2006

Τουρίστας στο Νομό Μαγνησίας

ταξίδεψα 3 μέρες στο νομό Μαγνησίας και έχω να σας προτείνω πολλά και διάφορα καλά να κάνετε εφόσον πάτε εκεί.

Πόλη Βόλου:

Φανταστικό το ολοκαίνουργιο Αρχαιολογικό μουσείο. Εντυπωσιακότατα εκθέματα, συνοπτικός τρόπος παρουσίασης, φιλικότατοι φύλακες. Προσωπικά το συγκρίνω άνετα με το αρχαιολογικό μουσείο της Σαντορίνης που με είχε ενθουσιάσει εξίσου. Ακόμη να επισκεφτείτε το νεότατο μουσείο Πλινθοκεραμοποιείας Τσαλαπάτα. Φτιάχτηκε με χορηγία της Τράπεζας Πειραιώς (να πού πάνε τα καταναλωτικά δάνεια!) και αναπλάθει στην παραμικρή λεπτομέρεια τη ζωή μίας ακμαιότατης βιομηχανίας της εποχής. Θα δείτε με ποιο μοναδικό τρόπο έψηναν τα τούβλα και τα κεραμίδια, ενώ θα εντυπωσιαστείτε από τη λεπτομέρεια με την οποία έχουν συντηρηθεί τα μηχανήματα. Κάποια από αυτά θα είναι λειτουργικά στο άμεσο μέλλον. Όλο το συγκρότημα στο οποίο βρισκόταν η βιομηχανία έχει αναπλαστεί και θα βρείτε ιδιαίτερα όμορφα καφέ και εστιατόρια. Δεν τα δοκίμασα όμως για να σας μεταφέρω απόψεις. Άκουσα εξαιρετικά λόγια και για το σπίτι του Θεόφιλου, δεν πρόλαβα ωστόσο να το δω.

Όσον αφορά τη διασκέδαση, νομίζω ότι θα βρείτε εξαιρετικά καφέ στο κέντρο με σεβασμό στα μουσικά ακούσματα του κοινού και στο γευστικό του αισθητήριο. Φέρνουν προσεγμένα μεζεδάκια για το ποτό σας, έχουν οργανωμένη κάβα και λογικές τιμές. Δεν εντρύφησα ιδιαίτερα, αλλά με λίγη προσπάθεια θα βρείτε διαμαντάκια!

Το πρώτο mini cooper μεταμορφωμένο σε αγροτικό!


το Αρχαιολογικό Μουσείο του Βόλου


το Μουσείο Τσαλαπάτα



Πήλιο:

Πάρτε μαζί σας φωτογραφική μηχανή και αλυσίδες για το αυτοκίνητο (μαζί με τις αλυσίδες χρήσιμα είναι ένα μικρό φτυαράκι από αυτά για τις γλάστρες, ένα μπουκαλάκι νερό και σίγουρα γάντια αδιάβροχα!). Όλα τα άλλα τα φροντίζει η ομορφιά που έστειλε ο Θεός στο μέρος αυτό. Περάστε γρήγορα από την Πορταριά και από τη Μακρύνιτσα που είναι για τουρίστες και ανακαλύψτε τη μαγική ομορφιά των υπολοίπων χωριών. Πολύ ωραία είναι η διαδρομή στην πλευρά του Βουνού προς το Αιγαίο. Αντίθετα, η διαδρομή προς το Τρίκερι είναι πολύ βαρετή.

Αγοράστε πίτες διαφόρων ειδών από το φούρνο Nikolas στην έξοδο της Πορταριάς προς Χάνια. Τις πουλάει η γοητευτικότατη κόρη της μαγείρισσας (γιαγιά με δεκαετίες εμπειρίας ζυμώματος στην πλάτη). Ακόμη οπωσδήποτε μέλι από το Γιώργο και την Κλεοπάτρα Βόντζου (6974456807, 6973213045 / Μούρεσι Πηλίου και κατάστημα στο χωριουδάκι Ξουρίχτι μετά το βενζινάδικο). Τέτοια γεύση είχα να δοκιμάσω πολλά χρόνια. Μέλι αυθεντικο και ανόθευτο από δύο νέους ανθρώπους που αποφάσισαν ότι η ζωή του ιδιωτικού υπαλλήλου σε μία πόλη δεν τους ταιριάζει. Θα έκανα το ταξίδι μόνο και μόνο για αυτό.

δείτε παντού τέτοιες μεταφερόμενες πριονοκορδέλες


και τέτοια θρυλικά φορτηγάκια Unimog της Mercedes να λειτουργούν ακόμη


φανταστικό τοπίο


σε τέτοια αδιέξοδα βρίσκεται όποιος πηγαίνει από αυτά που ο χάρτης σημειώνει ως βατούς χωματόδρομους - εδώ μέσα στο χωριό Κάλαμος - ευτυχώς που τη γλίτωσα με λίγες γρατζουνιές


λίγο χιόνι έξω από τα Χάνια


η διαδρομή μαγεύει


οι μεγάλες αλήθειες της ζωής


παλιό ελαιοτριβείο



Στην επιστροφή πήρα το δρόμο προς Φάρσαλα και μετά Δομοκό κάνοντας πρώτα μία μικρή στάση από το Βελεστίνο. Τόσο το Βελεστίνο, όσο και ο Δομοκός μου φάνηκαν αδιάφορες κωμοπόλεις...

η σύγχρονη νεκρόπολη του Βελεστίνου πλάι στα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης και πολύ κοντά στα απομεινάρια του σπιτιού του Ρήγα Φερραίου


Τα Φάρσαλα όμως με εντυπωσίασαν. Επαρχιακή πόλη με τα όλα της (αλήθεια, που βρέθηκαν τόσα ξέκωλα στα Φάρσαλα;). Ψωνίστε χαλβά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ από το Δημήτρη Δεληδημητρίου (θέτιδος 80 /ο Πυργοδεσπότης των Φαρσάλων) και πιάστε κουβέντα μαζί του. Εκτός ότι έχει μακράν το νοστιμότερο χαλβά από όσους δειγμάτισα, θα σας αναλύσει ιστορίες από την παρέα του με τον Παπάγο, τον Καραμανλή, τους Παρνασσιστές, τα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο που έχει κάνει και πάει λέγοντας. Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι του ανήκει το οικοδομικό τετράγωνο και το έχει κάνει δωρεά στο Δήμο!! Λουκάνικα αγόρασα από τους αδερφούς Κουτέλου (Ρήγα Φερραίου 32) τα οποία ανασταίνουν και νεκρούς...

το χαλβατζίδικο του Δ. Δεληδημητρίου


μικροσκοπικό μπακάλικο στα Φάρσαλα


Στην επιστροφή προσοχή στους γρήγορους και στους νεόπλουτους. Δώστε τόπο στην οργή και στους ηλίθιους και χρησιμοποιείστε φλας. Δε θα δείτε ποτέ αστυνομικό και θα εύχεστε να είχατε αγοράσει καλάσνικοφ από την Αλβανία τότε που είχαν πέσει οι πυραμίδες.

Ό,τι και αν κάνετε μην παραλείψετε να πιείτε φρέσκο παστεριωμένο (και όχι μακράς παστερίωσης) σοκολατούχο γάλα ΕΒΟΛ σε παραδοσιακή συσκευασία! Επιπλέον αναζητείστε ραδιοφωνικούς σταθμούς με αφθονο echo. Στον πηγαιμό, στάση για ξεκούραση στο μνημείο του Λεωνίδα (και των Θεσπιαίων):

Πρόσκληση σε δείπνο


Executive chef κάλεσε για δείπνο μία εκλεκτή φίλη μου στο σπίτι του (μαζί με άλλους, μη σας μπαίνουν ιδέες!).

Ζηλεύω...

Ο θεός να βάλει το χέρι του


Ποιοι διαχειρίζονται τη ζωή μας;

Thursday, December 28, 2006

μήπως είμαστε ή θα γίνουμε βαρετοί;

Διάβαζα το post του Αθήναιου και εντόπισα μία διάσταση που με προβληματίζει αρκετά τον τελευταίο καιρό. Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό δύο πρόσφατοι φίλοι μου οι οποίοι είναι πολύ ευχάριστοι σαν παρέα και ταυτόχρονα ανύπαντροι αν και έχουν περάσει αυτή την ηλικία (όχι προ πολλού, εε;;).

Είναι αναγκαίο κάποιος να γινεται βαρετός άμα παντρεύεται; Οι συζητήσεις του να θυμίζουν μονοκαλλιέργεια στο Θεσσαλικό κάμπο; Και από την άλλη, πρέπει κανείς να παντρευτεί και να κάνει κουτσούβελα για να ανακαλύψει την έννοια της ασφάλειας κατοικίας και αντικειμενικές αξίες; Βέβαια μήπως δεν πρέπει να επιτρέπεται ο γάμος σε όσους επιτρεπουν στις πεθερές και στις μανάδες τους να κάνουν το γάμο τους σα σβωλιασμένη μπεσαμέλ;

Αν παρατηρήσουμε όμως το ζήτημα από την οπτική γωνία αυτών που αποκλείουμε, μήπως κι εμείς έχουμε μία μονομέρεια στη σκέψη μας; Μήπως κάποιος που μιλάει αποκλειστικά για μπουζούκια και γκόμενες και είναι ανίκανος να κάνει μία συζήτηση για επενδύσεις ή για μακρόπνοες ανθρώπινες σχέσεις είναι ο πραγματικά βαρετός;


Όλα αυτά όμως συνοψίζονται σε ένα ερώτημα...

Πώς καταλαβαίνουμε ότι έχουμε γίνει ανελέητα βαρετοί και πώς θα βγούμε από την κατάσταση αυτή;

Saturday, December 23, 2006

Μη βλασφημείτε τα θεία....


προσοχή...

Thursday, December 14, 2006

απίστευτη καμπάνια της Smirnoff

Αν και απευθύνεται σε αμερικανούς, νομίζω ότι όλοι θα καταλάβουμε τα αστεία που παίζουν στη διαφήμιση! Προσωπικά έχω ξετρελαθεί!!

Monday, December 11, 2006

να μία ιδέα για επιχείρηση...



χρειάζεται βέβαια καθίσματα και κλιματισμό, αλλά αξίζει τον κόπο...



τι νομίζατε;

Αισθητική άλλης εποχής



φωτιστικό που διακτινίστηκε από τα 50's



τα χρώματα που δε βλέπαμε στις ασπρόμαυρες διαφημίσεις του ΤΡΥΛΕΤ



η φανταστική γραμματοσειρά

ασφαλής υπολογιστής


Ακόμη δυσκολευόμαστε να ελέγξουμε την ασφάλεια ενός υπολογιστή. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον θάψουμε... Τα νέα Windows Vista υπόσχονται κάποιες καλές λύσεις διαδεδομένες σε πολύ κόσμο. Ίσως αλλάξει κάτι, ίσως πάλι και όχι. Πάντως η ψευδαίσθηση της ασφάλειας είναι χειρότερη από την ασφάλεια!

Νέα πρόστιμα ΚΟΚ

Νομίζω ότι η ελληνική αστυνομία έχει εντοπίσει την καρδιά του προβλήματος στους ελληνικούς δρόμους.

Δεν είναι οι παρανομίες ουσίας (παράνομες προσπεράσεις, παράνομα παρκαρίσματα, κακοί δρόμοι, προκλητική οδήγηση), δεν είναι οι κακοτεχνίες στους δρόμους, δεν είναι η ελλιπής αστυνόμευση, αλλά τα μικρά πρόστιμα. Δεν είναι οι παρανομίες αδιαφορία προς τους νόμους (έλλειψη πινακίδων - μόνο 30 € πρόστιμο), κατάμαυρα τζάμια ώστε να μη βλέπεις τον οδηγό, αυτοκίνητα τροποποιημένα.

Για αυτό αποφάσισαν να κόψουν πρόστιμα αντάξια των ελληνικών μισθών μας και να τα επιβάλλουν όμοια σε φτωχούς και πλούσιους... Το επόμενο βήμα θα είναι να σου σπάνε το χέρι με τη βαρία...

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως έχω βάλει 2 εκατοντάευρα μέσα στο δίπλωμα οδήγησής μου... Καλύτερα να δώσω λίγα λεφτά στον αστυνομικούλη να πάρει ένα δώρο στη γυναίκα του, παρά να τα δώσω για μαλακίες. Αν δε δουλέψει αυτό, θα έχω και ένα καλάσνικοφ στο πορτμπαγκάζ...

Wednesday, December 06, 2006

Απαγορεύεται το πτύειν

Ή αλλιώς

είμαστε όλοι Borat



75 € κάνει η έκδοση ενός διαβατηρίου – ενός δημοσίου εγγράφου που κατά τον εκπρόσωπο της αστυνομίας δεν είναι απαραίτητο, για αυτό και στοιχίζει τόσο... 75 € για ισχύ 5 ετών, 15 € το χρόνο, κοντά 1€ το μήνα αν συνυπολογίσουμε τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, Διακοπών και λοιπόν νόμιμων προσαυξήσεων δίνουμε στο κράτος για να μας παραχωρεί το δικαίωμα να ταξιδέψουμε... Κοντολογίς, 4 βασικά μεροκάματα και 1 που θα χάσω για να το εκδώσω 5... Και αυτά για ένα διαβατήριο που δεν αναγνωρίζεται ως αρκετά ασφαλές για να ταξιδέψω με αυτό μόνο ως τις ΗΠΑ...

Είναι βέβαια τραγανό και διπλοφουρνιστό... 20 μέρες κάνει να εκδοθει! Αυτοί οι άνθρωποι είναι αφοσιωμένοι στην ποιότητα όπως οι παραγωγοί bourbon στο Jack Daniels Tenessee.

Να το φάμε και αυτό...

Χωρίς καμία αποζημίωση, το κράτος αποφασίζει ότι πρέπει να αλλάξω το διαβατήριό μου και ας έχει ακόμη 2 χρόνια ισχύ – με στέλνει στη σχολή μετεκπαίδευσης στη Νέα Φιλαδέλφεια, μία διαδρομή 10 πλάσια από τη διαδρομή προς το ΑΤ Κηφισιάς που δέχεται μεν αιτήσεις διαβατηρίων, αλλά όχι τις δικές μου...

11:00 το πρωί: Ο αριθμός που εξυπηρετείται είναι το 30 και ο αριθμός που λαμβάνω είναι το 162.

Αν με φωνάξουν και δεν είμαι εκεί χάνω τη σειρά μου. Δεν υπάρχει πινακίδα αναγραφής του αριθμού που εξυπηρετείται, ούτε ενδεικτικός χρόνος αναμονής... Τι να γράψουν άλλωστε; 5 ώρες; 8 ώρες; Ψεύτες θα είναι... 4 Υπάλληλοι δέχονται αιτήσεις, 3 φρουρούν την είσοδο και 2 επιβλέπουν αυτούς που δέχονται τις αιτήσεις!!

17:30 το απομεσήμερο: Ο αριθμός που εξυπηρετείται είναι το 77 και ο αριθμός μου παραμένει το 162...

Άνθρωποι εξαθλιωμένοι περιμένουν... Εξαθλιωμένοι όχι γιατί τους δέρνουν, αλλά γιατί κανείς δεν αναγνωρίζει την αυταξία τους, το δικαίωμα να έχουν αξιοπρεπή αντιμετώπιση από την ίδια τους τη χώρα. Άλλοι έχουν ντυθεί καλά όπως κάτι γιαγιάδες που ταξίδευαν με την Ολυμπιακή πριν από 20 χρόνια. Άλλοι έχουν έρθει αξύριστοι και βρόμικοι σα να πλένουν τον κήπο τους. Άλλοι έχουν έρθει με μωρά στην αγκαλιά, άλλοι προσπαθούν να καθίσουν στο περβάζι του άθλιου παραθύρου γιατί ζαλίζονται. Και περιμένουν – τι άραγε; Πιο πιθανό είναι να μετακινηθεί ο τοίχος παρά να πάρουν απάντηση στην ερώτηση που σβουρίζει στο κεφάλι τους... Τι κατάντια είναι αυτή;

20:10 το βράδυ: Η υποβολή αιτήσεων λήγει σε 80 λεπτά και οι υπάλληλοι έχουν γκαζώσει... Οι αιτήσεις φεύγουν βροχή, αντίθετα με τη νωχελικότητα της πρωίας...

Μόλις φτάνω το νούμερο που εξυπηρετείται είναι το 163... Κανείς δε θέλει να μπω. Οι αστυνομικοί υπάλληλοι αδιαφορούν που πήγα πιο πέρα για να παρκάρω νόμιμα και όχι παράνομα όπως όλοι, έξω από το χώρο υποβολής αιτήσεων. Μία κυρία με παιδί φρυάζει και μιλάει χυδαία με το παιδί στην αγκαλιά, που το επικαλείται για τη συμπεριφορά της. Όλοι αγριεύουν. Η εξαθλίωση του απογεύματος έχει εξαχνώσει προ πολλού όλα τα κομμάτια παιδείας που έχουν απομείνει στους παρευρισκόμενους. 40 είναι εκεί και από αυτούς ζήτημα αν θα εξυπηρετηθούν οι 10... Οι αστυνομικοί είναι οπλισμένοι σαν κατσαπλιάδες και από τη συμπεριφορά τους είμαι βέβαιος ότι φορούν σκελέα και φανέλα με σήμα της χωροφυλακής. Δεν είστε εξουσία, είστε υπάλληλοί μου πρέπει να φωνάξω, αλλά ποιος θα με ακούσει;

Μας έχουν καταντήσει να τσακωνόμαστε σαν αδέσποτοι σκύλοι γύρω από ένα κομμάτι κόκαλο που πέταξε ο χασάπης, γύρω από ένα χαρτάκι για τη σειρά του τυριού στο Βασιλόπουλο. Λαχαναγορά στην Κινσάσα και ζωοπανήγυρης στο Αμπιτζάν – ο κακός εαυτός που πασχίσαμε να αποτινάξουμε με ταμπέλες ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ αναβλασταίνει. Γύρω μας ανοχή = ώρα μηδέν. Απέναντι σε όλους και όλα... Κανείς δε νοιάζεται, αυτός που πετάει το αποτσίγαρο του κάτω (που να το ρίξω;) , αυτός που παρκάρει στη ράμπα για τους ανάπηρους (πού να παρκάρω;), αυτός που βρίζει (άσε με, έτσι έμαθα!), αυτός που δεν κάνει ηθικά τη δουλειά του (εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;), αυτός που παρανομεί (όλοι το κάνουν...).

Αύριο θα πάω στις 6:30 το πρωί μαζί με ένα στρώμα θαλάσσης για να ξαπλώσω. Έχω ορθοστατική υπόταση και σε όποιον αρέσει... Άντε γιατί όταν με σκοτίζουν με πιάνουν και οι πέτρες στα νεφρά και κατουριέμαι πάνω μου...


Υ.Γ. σήμερα το πρωί πήγα στις 6:30 και εξυπηρετήθηκα τελικά στις 9:00. Τέσσερις υπάλληλοι δέχονταν αιτήσεις για κατοίκους 9 δήμων και τρεις υπάλληλοι φύλαγαν σκοπιά δίπλα στην τηλεόραση...

Friday, December 01, 2006

Πώς μας βλέπουν οι ξένοι;






Λίγο φοκλόρ είναι αυτό που τους έμεινε από τις επισκέψεις στην Ελλάδα!

Ποιός θυμάται τα Φουντούνια;

Εκπλητική διαφήμιση, από έναν ταλαντούχο άνθρωπο... Ξυπνά πολλές μνήμες...