Τα ξαναλέμε...

Ευχαριστώ θερμά όσους μου κράτησαν παρέα!

Όσο και αν παρίστανα ότι δεν με ενδιέφεραν τα λιγοστά σχόλια, υπήρξαν ωστόσο βασική επιδίωξη αυτού του ηλεκτρονικού ημερολογίου.

Ζητώ συγγνώμη για ένα σωρό ορθογραφικά, συντακτικά κλπ. λάθη που προέκυπταν από τη βιασύνη μου, όποτε αφιέρωνα λίγο χρόνο για να γράψω εδώ.

Εύχομαι να τα λέμε...

Πού είναι η Ελλάδα του Νίκου Δήμου;

Όταν διάβασα για πρώτη φορά το Νίκο Δήμου βαρέθηκα• νόμιζα ότι μου απευθύνει κοινοτυπίες, απέτυχα να αντιληφθώ ότι χρωματίζει με την ολόσωστη απόχρωση θέματα που συχνά νομίζουμε ότι έχουν εξαντληθεί, μία απόχρωση συχνά πέρα από τη διακριτική μας ικανότητα. Αργότερα, άρχισα να επανέρχομαι στον ιστότοπό του ασυνείδητα, μέχρι που διάβασα για πολλές συναπτές ώρες όποιο κείμενο ήταν πιθανό να βρεθεί στην οθόνη του υπολογιστή μου. Λεπτές εκφάνσεις ουσιωδών προβλημάτων αναλύονται στις συνιστώσες τους, ερωτήματα τίθενται για πρώτη φορά, αποκυήματα της πολυπλοκότητας της ζωής μας, αλλά και του επιπέδου στο οποίο κατορθώσαμε να την ανεβάσουμε, κρίσεις που είναι πραγματικά μπροστά από την εποχή τους και βέβαια αφοσίωση στην ποιότητα.

Με συνέπεια διατυπώνει ορθολογισμό, ακόμη και μέσα από παρθενογένεση, όταν όλοι γύρω του έχουν καταληφθεί από ομαδική παράκρουση. Είμαι βέβαιος ότι δε διαμόρφωσε από μόδα τις απόψεις του, αλλά αγαπούσε τα τοπία όταν όλοι ήθελαν να δουν τσιμέντο-το ισοδύναμο του πολιτισμού τους, πίστευε στα δικαιώματά του όταν δεν του τα είχαν αναγνωρίσει και ανέτρεχε στις καταστατικές αρχές του, ακόμη και όταν απαξάπαντες βροντοφώναζαν αξίες που φάνταζαν προφανείς.

Συνειδητά πλέον, βρέθηκα να αναλογίζομαι ποια είναι τα συστατικά της επιτυχίας του ιστοτόπου του.. Η απάντηση είναι δύσκολη, δεδομένου ότι δε θα βρεις στο λόγο του διαφορετική γλώσσα από αυτή που μετέρχεται η Άννα Δρούζα ή ο αρχιτέκτονας του σπιτιού σου. Ο καθαρός λόγος, η σύμφυτη αγάπη για την πραγματική ζωή, η κριτική σκέψη και φυσικά η αμεσότητα δίχως φανφαρονισμούς, λεκτικές τζιριτζάντζουλες, εκφραστικούς δανδισμούς, σαλτιμπαγκισμούς στην εκφορά και λεξιλαγνία (το πιάσατε, ε;) είναι αρκετά για να συγκεντρώσουν χιλιάδες αναγνώστες και δίκαια να του απονείμουν το παράσημο του δημοφιλέστερου ελληνικού blog.

Achieve excellence in whatever you pursue γράφει ο Thomas Friedman.

Νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ την καθημερινή ζωή του. Αγαπά την ποιότητα. Δεν πίνει φραπέ γλυκό με γάλα, δεν παρασέρνεται συχνά από παρέες που έχουν διαφορετική νοοτροπία διασκέδασης, ξέρει να εντοπίζει την ομορφιά που κρύβουν οι εικόνες γύρω μας και δεν του αρέσουν τα συνθετικά υφάσματα. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός αυτή η αγάπη, ούτε καν επιδίωξη, είναι αποτέλεσμα. Είμαι εξίσου βέβαιος ότι θα εκτιμά εξίσου με το καλύτερο φουα γκρα και ένα σουβλάκι του δρόμου (χωρίς ηλιέλαιο στην πίτα), ότι θα έχει δει όσο πρέπει όλη την trash ΤV (Μενεγάκη, Λεβέντη, Ερωτοδικείο) για να χαλαρώσει και να διαμορφώσει μία άποψη χωρίς αφορισμούς και μισαλλοδοξίες, εκτιμά σε ένα αυτοκίνητο όχι μόνο την τελική ταχύτητα αλλά την οδική συμπεριφορά και την κατανάλωση βενζίνης και σίγουρα όχι την αξία αγοράς ή την κοινωνικό επίπεδο που δήθεν προσδίδει και μπορεί να κάνει φανταστική παρέα με πληθώρα ανθρώπων και χαρακτήρων.

Δεν είναι λίγα αυτά για κάποιον που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια του σπιτιού του και της κοινωνίας που τον ανέθρεψε... Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι βρίσκεται σε ηλικία που άλλοι θα είχαν εκούσια οδηγηθεί στο εργοστάσιο ψαρόκολλας ή μορταδέλας.

Διαβάζοντας τα σχόλια που συνόδευαν το κείμενά του προέκυψε και το ερώτημα γιατί άραγε να πρέπει να τον βρίζουν. ή να χυδαιολογούν οι διάφοροι επισκέπτες, αλλά είχα έτοιμη μία απάντηση από παλιότερα: παντού υπάρχει ένας βλάκας, πόσο μάλλον στην Ελλαδίτσα μας

Το ερώτημα που προοδευτικά μου δημιουργήθηκε είναι πού είναι ο Νίκος Δήμου; Τον βλέπω στα κείμενά του. Βλέπω το πνεύμα του να διακατέχει και άλλους σημαντικούς διανοητές γύρω μας. Είναι έκδηλη η επιτυχία των κειμένων του σε χιλιάδες ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τους λόγους του σαν προέκταση της σκέψης του και δίνουν το πληρεξούσιό τους να σκέφτεται για αυτούς.

Πώς γίνεται λοιπόν και δεν έχει δημιουργηθεί ένα αντίβαρο στον παραλογισμό που μας περιβάλλει αφού υπάρχει η κρίσιμη μάζα; Γιατί η βλακεία του συνόλου φαντάζει μασίφ, χωρίς κάποια ρωγμή όπου θα μπει φως;

Αυτή είναι η τρέχουσα ερώτηση που μου έχει προκαλέσει το blog του και πολύ φοβούμαι ότι δε θα την απαντήσω για χρόνια και ας επιθυμώ μία σύνοψη της απάντησης για τη γιορτή μου μεθαύριο...

Μετά από αυτό το ερώτημα έρχεται ένα ακόμη πιο σύνθετο. Μήπως θα ήταν καλύτερα να μετακινείται κανείς από περιβάλλοντα με τόσους περιορισμούς και να οδηγείται εκεί που θα του δοθεί η άνεση να δημιουργήσει χωρίς περιορισμούς; . Φανταστείτε τι θα είχε καταφέρει παραμένοντας σε μία χώρα που δεν βασάνιζε τους κατοίκους της!

Επικαιρότητα...

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ζητάει διευκρινίσεις από το εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν αρκούν τα τόσα ψέματα που βρίσκονται διάσπαρτα στα βιβλία ιστορίας, δεν αρκεί η κατήχηση επί 12ετία για την εκκλησία, πολλές φορές με άθλιο τρόπο στα βιβλία θρησκευτικών (πολλά έχει απορρίψει ως περισσότερο θρησκειολογικά και λιγότερο ελληνοχριστιανικά), αλλά μας δίνει το καλό παράδειγμα με την κάθαρση της εκκλησίας και τους άξιους συνεργάτες (Βαβύλης και Σία). Βοήθειά μας δέσποτα...

Ο Μίμης Ανδρουλάκης συζητά σχετικά με τις ερχόμενες αλλαγές στην παιδεία (μέρος 1ο και μέρος 2ο). Δε θα σταθώ τόσο στις προτάσεις του, όσο στις υγιέστατες προσλαμβάνουσες που έχει και την επιλογή του να μη χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων του... Θα θυμήσω ωστόσο ότι δεν έχει υπάρξει συστηματικά οπαδός της προόδου, ούτε συνεχώς έχει τις καλύτερες απόψεις... Μπορώ να θυμηθώ τους πύρηνους λίβελους εναντίον της συγχώνευσης ΕΤΕ και Alpha Βank στα τέλη της περασμένης δεκαετίας!! Για αυτό με προσοχή και μέτρο όσα μας λένε...

Οδηγικός πολιτισμός

Η κυρία στο Smart της φωτογραφίας είχε τοποθετήσει το 5χρονο παιδί της, καθιστό, στο χώρο του πορτ μπαγκαζ... Αν δηλαδή εγώ έτρεχα λίγο παραπάνω, μίλαγα στο κινητό μου, κοίταζα τα μπιμπίκια μου στον εσωτερικό καθρέπτη που υπάρχει το αλεξήλιο ή σταματούσε πιο απότομα από ότι μπορούσα να υπολογίσω, τότε το παιδί θα γινόταν χαλκομανία!



Έχω δεί συχνά τρεις ενήλικες να είναι επιβιβασμένοι σε διθέσιο αυτοκίνητο ή στο πορτ μπαγκάζ θηριωδών τζιπ ή μικροσκοπικών Smart, ωστόσο έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και κανείς δεν έχει την υποχρέωση να τους προσέξει!

( Η φωτογραφία είναι επίτηδες κουνημένη, προκειμένου να μη φαίνονται τα στοιχεία του αυτοκινήτου· άλλωστε ήταν αδύνατο να πιάσω στη φωτογραφία το κεφαλάκι του παιδιού, οπότε no reason για ακρίβεια!)

ΑΜΕΑ

Το καλοκάγαθον κράτος κατασκεύασε μερικές θέσεις parking δίπλα στο σταθμό Κατεχάκη του μετρό, οι οποίες μάλιστα είναι προσβάσιμες από αναπηρικό αμαξίδιο.

Μάλιστα προβλέφθηκαν κάποιες (περίπου 10) θέσεις για οχήματα αναπήρων κοντά στην έξοδο του πάρκινγκ, έτσι ώστε αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι να μπορούν να μπουν στο προσβάσιμο από ΑΜΕΑ δίκτυο του ΜΕΤΡΟ και να κυκλοφορήσουν λιγάκι... Μάλιστα θα υποστηρίξει κάποιος ότι για τα δεδομένα των θέσεων στάθμευσης είναι λίγο αυξημένος ο αριθμός των θέσεων για ΑΜΕΑ, ωστόσο δεδομένης της ανυπαρξίας άλλων θέσεων στην πρωτεύουσα και του γεγονότος ότι το ΜΕΤΡΟ είναι ζωτικής σημασίας για αυτούς, μάλλον όλο το πάρκινγκ θα έπρεπε να τους ανήκει...

Τουλάχιστον 8 στις 10 ειδικές θέσεις είναι ΠΑΝΤΑ (όποτε έχω πάει) πιασμένες από



τέτοια αυτοκίνητα, ημιφορτηγάκια επαγγελματικά και άλλα αντίστοιχα τα οποία δεν έχουν καμία κλήση ποτέ στο παρμπρίζ τους.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί στο εξωτερικό βλέπετε συχνά ανθρώπους με ορθοπεδικά βοηθήματα ή καροτσάκια κι εδώ όχι; Ο λόγος βρίσκεται στο γεγονός ότι εκεί κυκλοφορούν έξω και η κοινωνία κάνει προσπάθεια να τους εντάξει σαν ισότιμα μέλη της, ενώ εδώ τους αφορίζει!

Η περίπτωση της ΔΕΗ στην Ελλάδα είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη για να διαπιστώσει κανείς τα δυνατά σημεία και τις στρεβλώσεις της ελληνικής αγοράς, τα πάθη, τις αδυναμίες της και τις ικανότητές της, ξεπερνώντας τις πολιτικές πεποιθήσεις, μιας και οι λαθεμένες κινήσεις έχουν τόση διάρκεια που καλύπτουν όλο το φάσμα των σύγχρονων κυβερνήσεων.

Στη μεταπολεμική Ελλάδα είναι προφανές ότι καμία ιδιωτική επιχείρηση δε μπορούσε να σταθεί δίχως ενίσχυση από το κράτος προκειμένου να προσφέρει στο σύνολο του ελληνικού κράτους αξιόπιστες υπηρεσίες ηλεκτροδότησης. Βέβαια, ακόμη και τα ταραγμένα εκείνα χρόνια, κάποιοι δαιμόνιοι ιδιώτες κατάφερναν να ηλεκτροδοτούν για μερικές ώρες ορισμένες πόλεις, όπως συνέβαινε στο Αγρίνιο (Ζησιμόπουλος), εταιρίες που τελικά απορρόφησε η ΔΕΗ γιγαντωνόμενη. Ωστόσο, εν γένει, το πεδίο παρέμενε ζημιογόνο δεδομένων των υποδομών που έπρεπε να δημιουργηθούν.

Κάθε κυβέρνηση αντιμετώπιζε τη ΔΕΗ ως δημόσιο έργο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ακόμη και οι κυβερνήσεις της δικτατορίας επέκτειναν το δίκτυο της ΔΕΗ σε πολλά μικρά μέρη, παρέχοντάς τους τεράστια ευκαιρία να αναβαθμίσουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων τους και τις οικονομικές δυνατότητές τους. Μάλιστα το χωριό του πατέρα μου ηλεκτροδοτήθηκε το 1974. Αυτό φαντάζει λίγο αστεία παρενέργεια του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, με τον ίδιο τρόπο που η χρήση ηρωίνης έχει υπακτική δράση! Και σταματάς να είσαι δυσκοίλιος και τα βλέπεις όλα... Η ΔΕΗ αγωνιούσε να μεγαλώσει και είχε καταφέρει πολλά.

Τη δεκαετία του '80 η ΔΕΗ είχε μετατραπεί σε μία κραταιά επιχείρηση που διέθετε υποχρεωτικά μονοπωλιακό πεδίο δράσης. Είναι σύνηθες, το αντάλλαγμα στην υποχρέωση του κράτους να δημιουργήσει ένα πάγιο κοινωνικό κεφάλαιο είναι το γεγονός ότι η επιχείρησή του οφείλει να είναι προστατευμένη από πιθανό ανταγωνισμό. Το κράτος ξόδεψε πολλά, απέκτησε όμως μία χρυσοτόκο όρνιθα (στη θεωρία πάντα) την οποία μπορούσε να μοσχοπουλήσει, να μετοχοποιήσει , να την επεκτείνει τοποθετούμενη σε άλλες αγορές και μύρια άλλα. Στις μέρες μας έφτασε μέχρι και να πουλάει υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών και σκέφτεται σοβαρά να προσφέρει διαδικτυακές συνδέσεις μέσα από τα καλώδιά της!!

Η πολιτική αλλαγή του '83, εκτός από κοινωνικό φαινόμενο, όφειλε να φέρει νέες ιδέες στη διαχείριση του τεράστιου αυτού κολοσσού. Αντί όμως για τις προηγούμενες έκανε κάτι φανταστικό, που δεν το είχε σκεφτεί κανείς πρωτύτερα, τη γέμισε με υπεράριθμους υπαλλήλους που ο ίδιος ο οργανισμός δε μπορούσε να αντέξει καθώς δεν είχε καν την απαραίτητη υποδομή σε γραφεία και καρέκλες! Είναι και αυτό μία κοινωνική προσφορά, να προσφέρεις μισθό και σύνταξη σε ανάξιους συχνά «εργαζόμενους». Το βάρος αυτής της επιλογής είναι τεράστιο μιας και έγινε σε εποχή αναδιάρθρωσης από νέες πολιτικές δυνάμεις και όχι σε εποχή διάλυσης.

Στην αρχή της δεκαετίας του '90 η οικονομία είχε φτάσει να θυμίζει κάτι από Αργεντινή του '01 και να προσιδιάζει τις ξεχαρβαλωμένες οικονομίες που άφησαν πίσω τους τα άρματα μάχης της Σοβιετικής Ένωσης, όταν αποχώρησε από το σιδηρούν παραπέτασμα. Δεν υπήρχαν αρκετά κεφάλαια ούτε για τις πληρωμές του κράτους, ο ανταγωνισμός είχε πέσει στο ελάχιστο και ο πληθωρισμός κατέστρεφε κάθε πιθανή προσπάθεια ανάτασης της οικονομίας. Τότε, στον πανζουρλισμό μίας αλαφιασμένης σύντομης κυβέρνησης πέφτει μία ιδέα προς τη σωστή κατεύθυνση:
Δε γίνεται να πληρώνουμε χαράτσι σε μία επιχείρηση που θα έπρεπε να είναι προσοδοφόρος για το κράτος. Ας πουλήσουμε κάμποσο από δαύτη, μπας και οι συνέταιροι τη στρώσουν, ενώ εμείς με τα λεφτά θα πληρώσουμε μισθούς και τρέχοντα έξοδα. Σωστές οι προκείμενες του επιχειρήματος, το συμπέρασμα λίγο βεβιασμένο, αλλά δεν πειράζει, ήταν μία σκέψη.

Καλώς η κακώς αυτό δε συνέβη ποτέ γιατί τις ταραγμένες εκείνες εποχές οι απεργοί είχαν δικαίωμα να κόψουν και το ρεύμα στην κυβέρνηση (!) και φτάσαμε στην κυβέρνηση Σημίτη. Εκεί ο Καρατζάς (αν δεν απατώμαι) εμφανίζεται με ένα όραμα για τη ΔΕΗ. Φανταζόταν ότι θα μπορούσε να επεκταθεί στις Βαλκανικές χώρες που φτωχές και μόνες χρειάζονταν στηρίγματα στην οικονομία τους. Θα είχε, συνέχιζε, τη δυνατότητα να εξάγει τεχνογνωσία στα πρότυπα άλλων μεγάλων εταιριών του εξωτερικού που είχαν ξεκινήσει να δεσπόζουν στη διεθνή αγορά.

Στα πλαίσια αυτών των σκέψεων θα διορίσουν τη διοίκηση του Στέργιου Νέζη, η οποία θα αναβαθμίσει αστρονομικά τις δυνατότητες του οργανισμού, την τιμή της μετοχής, τα έξοδα και τα έλλειματα. Το κράτος με την κίνηση αυτή αύξησε ουσιαστικά την περιουσία του, αφού το ίδιο είναι και ο κύριο μέτοχος.

Βέβαια, ήδη η ΔΕΗ έχει βραδυπορήσει και συνακόλουθα υστέρησε η ανάπτυξη της ελληνικής αγοράς ενέργειας. Δεν έχει αναπτύξει μηχανισμούς αποδοτικής διαχείρισης των πόρων της, δεν έχει καμία επαφή με την παραγωγή ενέργειας με φιλικό στο περιβάλλον τρόπο και δεν έχει δημιουργήσει δική της τεχνολογία. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση καθηγητή μου στο ΕΜΠ που στο διδακτορικό του κατασκεύασε ανεμογεννήτρια, ανταγωνιστική για την εποχή της, την οποία μέχρι να αξιοποιήσει η ΔΕΗ μέσω της ΠΥΡΚΑΛ απαξιώθηκε τεχνολογικά από το χρόνο... Αγοράζουμε τώρα Vestas από ισπανικές εταιρίες! Έχουν ωστόσο αρχίσει να γίνονται βήματα. Εδώ κάπου αρχίζει και η υποχρεωτική απελευθέρωση της αγοράς με ιδιώτη να χτίζει εργοστάσιο σε λάθος τοποθεσία καθ’ υπόδειξιν της ίδιας της ΔΕΗ...

Η νέα κυβέρνηση που εμφανίστηκε το 2004 έσπευσε να αντικαταστήσει το γενικό διευθυντή αμέσως μετά τις εκλογές. Τότε ο κύριος Παλαιοκρασάς, νεότατος και ακμαιότατος, ο οποίος είχε ξεμυτίσει αφότου η 17Ν έπαψε τη δράση της, παραιτήθηκε από το βουλευτικό του αξίωμα προς χάριν της ηλεκτροπαραγωγής όπως σκοπτικά αναφέρθηκε. Μόνο ένα καλό είχε αυτή η κίνηση, ανέδειξε το γεγονός ότι η θέση του διευθυντή της ΔΕΗ είναι σημαντικότερη ένα βουλευτικό θώκο, τόσο για τον ίδιο το διευθυντή, όσο και για την κοινωνία.

Ο Σ.Νέζης διατηρήθηκε για να υπάρχει επίφαση αξιοκρατίας η νέα κυβέρνηση (όχι ότι η προηγούμενη υπήρξε πολύ καλύτερη στον τομέα αυτό). Ήταν ο μοναδικός σημαντικός διευθύνων σύμβουλος που διατηρήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση είναι η αλήθεια. Σε λίγους μήνες η μετοχή της ΔΕΗ κατρακύλισε, τα αναπτυξιακά έργα πάγωσαν και η χρονομηχανή του Παλαιοκρασά έφερε μία δεκαετία πίσω τον οργανισμό. Το χειρότερο ωστόσο γεγονός υπήρξε η εκδίωξη με χυδαίο τρόπο του Στέργιου Νέζη, του ανθρώπου που έφερε τη ΔΕΗ στον 21ο αιώνα. Αυτή η αθλιότητα κάνει το Δημόσιο να φαντάζει τόπος αφιλόξενος για οποιονδήποτε manager με προσόντα θέλει να προσφέρει κάτι στη χώρα του.

Με τον καιρό διορίστηκε καλύτερη διοίκηση (Μανιατάκη) που παραιτήθηκε και αυτή. Βλέπετε, οι καλές διοικήσεις θέλουν καλές αμοιβές και θεσπέσιο περιβάλλον εργασίας. Και το δημόσιο δεν αμείβει στα ψηλά κλιμάκια, αντίθετα με ό,τι κάνει στα χαμηλά – ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής παίρνει μόλις το 40% από οι συνάδελφοί του.

Αν βρίσκετε κάποια επαναλαμβανόμενα πρότυπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας στην φωσκώλεια αυτή ιστορία, δεν είναι τυχαίο. Οι μισοί λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα δε μπορεί να ξεφύγει από τη νοοτροπία της Ψαροκώσταινας κάνουν την εμφάνισή τους στο σίριαλ αυτό.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν

Η Γ. πάντα θα είναι ανίκανη να αναλάβει μία υπευθυνότητα, εγώ πάντα θα καθυστερώ στα ραντεβού και τις υποχρεώσεις μου, οι δικοί μου θα φέρονται πάντα σαν άνθρωποι της στέπας, η αδερφή μου θα έχει μόνιμα ζοχάδες, ο Α. δε θα με πάρει ποτέ τηλέφωνο και ας είναι φανταστικός φίλος, η Ε. θα είναι διαρκώς έτοιμη να τινάξει τα πάντα στον αέρα σαν αφιονισμένος Ταλιμπάν, ο Ν. δε θα είναι πάντα διαθέσιμος γιατί πότε πότε αμφίεται καρδινάλιος, ο Θ. θα είναι more of a calculator and less of a reciprocate και πάει λέγοντας...

Αυτά είναι τα δεδομένα του προβλήματος και ένα πρόβλημα λύνεται μονάχα με τα δεδομένα και όχι με τις προϋποθέσεις...

περί φαγητού

πολλοί νομίζουν ότι είμαι εστέτ και περιφρονητικός απέναντι σε μεγάλες μάζες ανθρώπων με σημείο διάκρισης τα του φαγητού. Απατώνται ωστόσο πλάνιν οικτρά. Απέχω πολύ από κάτι τέτοιο, η αγάπη μου όμως για το φαγητό με αναγκάζει να κατατάσσω τον εαυτό μου στους πατρίκιους των γεύσεων και όχι τους πληβείους... Σίγουρα η κοινωνική διαστρωμάτωση στην ομάδα αυτή έχει απειράριθμες και μη μετρήσιμες διαβαθμίσεις, μπορούμε όμως να περιλάβουμε όσους μπορούν να στοιχειοθετήσουν την αγάπη τους στη γεύση και να τηρούν μερικούς απλούς κανόνες. Εδώ βρίσκω μία μικρή αντιστοιχία με αυτό που αποκαλούμε δυτικό πολιτισμό που πανηδονιστικά αποδέχεται τους πάντες, αρκεί οι φωνές τους να συνάδουν σε κάποια αρμονική της ΔΔΑ.

περί μαγειρικής

θα μπορούσα να βαθμολογήσω τα φαγητά σε κάποια κλίμακα του 10 (με 3 δεκαδικά τουλάχιστον...). Στο απόλυτο 10 βρίσκονται κάποια εξαιρετικά απλά φαγητά όπως για παράδειγμα μία τοματοσαλάτα με φρέσκιες απλές τομάτες, ελαιόλαδο χαμηλής οξύτητας φρέσκο, χοντρό αλάτι και δυόσμο, συνοδευόμενη από ψωμί αξιώσεων. Ένα φαγητό που χρειάζεται περισσότερο περίπλοκη προετοιμασία ή ακριβότερα υλικά χάνει σίγουρα βαθμολογία, την οποία μπορεί να ανακτήσει μέσα από το κάτι παραπάνω που καταφέρνει η γεύση του.

Δυστυχώς τα περισσότερα φαγητά που εντάσσονται στην κατηγορία αυτή, αποτυγχάνουν να κερδίσουν τους χαμένους πόντους, με αποτέλεσμα να αναπολώ συχνά ένα απλό σουβλάκι στα κάρβουνα με σαλάτα, καλό κρασί και επιδόρπιο όπως ανθότυρο με μέλι ή χαλβά. Πόσες φορές έχω επιστρέψει από κάποιο εστιατόριο και έχω επιδράμει στο κουτί με το γάλα το οποίο συνδυάζω με άπειρα εδέσματα; Πόσες φορές έχω λυπηθεί τα υλικά που χρησιμοποίησε η μαγείρισσα; Σίγουρα θα ήταν πιο τίμιο να είχε ετοιμάσει ένα απλό fondue, instant noodles ή πιο αθώα να είχε παραγγείλει pizza;

Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται και η μαγειρική τύπου Βέφας, με σαχλά υλικά, παραδομένη στην εξωτερική και μόνο εικόνα και στα trans λιπαρά. Απέραντι θλίψη με καταλαμβάνει όποτε βλέπω την ίδια ή την κόρη της στην τηλεόραση γιατί συνειδητοποιώ ότι κάποιοι είναι παντρεμένοι με μία σύζυγο που παρακολουθεί Βέφα για να επιμορφωθεί επ' ευκαιρία του μεσημεριανού τραπεζιού.

περί βρώσεως

Κάποιος που σέβεται τον εαυτό του στο θέμα του φαγητού πρέπει να έχει υπάρξει στο αυστηρότερο πρωτόκολλο και να μην έχει προκαλέσει το παραμικρό piff από τους συνδαιτημόνες του. Να μη έχει αφήσει το παραμικρό σημαδάκι στο ποτήρι του, να μπορεί να σερβίρει με κουτάλι και πηρούνι τη δεσποινίδα δίπλα του με το ένα χέρι και φυσικά να μην έχει μπερδέψει τη σειρά των μαχαιροπήρουνων.

Ωστόσο η ποιότητα στο φαγητό δεν αναλώνεται σε πρωτόκολλα. Η γνώση του τυπικού είναι το πρώτο βήμα στην καταξίωση του πώς τρώνε. Μόνο κάποιος που έχει περάσει από την προηγούμενη κατάσταση μπορεί να φάει ένα σουβλάκι σε καντίνα της εθνικής χωρίς να λερωθεί, να φάει πίτσα με το χέρι χωρίς να χάσει λεπτό το στυλ του και φυσικά να φάει ακόμη και με τα χέρια ή να απολαύσει κάτι στο αυτοκίνητό του. Δεν είναι οι κανόνες, όσο η ουσία των πραγμάτων.

--------------------------------------

Πολλή κουβέντα γίνεται για το Μαμαλάκη. Είναι προσωπική μου πεποίθηση ότι είναι προς τιμήν του που δεν έχει δηλώσει ποτέ ο ίδιος μάγειρας (δεν είναι άλλωστε, αλλά στην Ελλάδα που ό,τι δηλώνεις είσαι, οι δηλώσεις είναι φτηνές και εύκολες). Είναι μάλιστα προς τιμήν του που ασχολήθηκε με την ελληνική γεύση όταν άλλοι αδιαφορούσαν εντελώς (κάτι σαν τον Τάκη Τλούπα που φωτογράφησε τη μισή Ελλάδα, περιθάλπτοντας με αγάπη αυτό που όλοι πάσχιζαν να αποστραφούν). Τόσο το παλαιότατο βιβλίο του για τα ελληνικά τυριά και φυσικά η συμμετοχή του στον Αρχέστρατο κλπ. είναι κάποιες κινήσεις που δυστυχώς εξέλειψαν από τους ακαδημαϊκούς της γεύσης στη χώρα μας, όταν η γεύση περνούσε κρίση. Επιπλέον, με τον τρόπο του φέρνει εξαιρετικά μοντέρνες ιδέες, σεβασμό στην παράδοση και διαχωρισμό των συστατικών σε υγιεινά και μη, πράγματα που ακόμη και σήμερα δεν είναι τόσο καθιερωμένα.

Τέλος δε μπορώ παρα να θαυμάσω κάποιον που έχει παντρευτεί την ερωμένη του και την έχει αναδείξει σε πριγκήπισσα, τη μαγειρική - άσχετα αν άλλοι το κάνουν καλύτερα. Αυτή τη στιγμή είναι ο καλύτερος τηλεοπτικός έλληνας μάγειρας και είμαι βέβαιος ότι δε θα διστάσσει στιγμή να παραδώσει το σκήπτρο στον πρώτο καλύτερο που θα βρεθεί. Νομίζω είναι απορίας άξιον που επιβιώνει τηλεοπτικά.

Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να αναδείξω τις αξίες που πρέπει να διακατέχουν τον ερασιτέχνη μάγειρα, αυτόν που δε θα έχει την ευκαιρία να σπουδάσει τη μαγειρική, να αγοράζει εβδομαδιαίως όλα τα φρέσκα λαχανικά της εποχής και να μαγειρεύει καθημερινά.

μία συμβουλή:

καλός μάγειρας (ναι, και ερασιτέχνης) συνεπάγεται ότι έχει απόλυτη γνώση των πρώτων υλών... Των τεχνικών κοπής του κρέατος, των ειδικών χαρακτηριστικών των κρασιών, των ποικιλιών των μπαχαρικών. Τέλος στους χασάπηδες που τους ζητάς t-bone και σου λένε αυτό είναι δείχνοντάς σου μία κακοκομμένη κόντρα... Πληρώνω και απαιτώ αυτό που ξέρω ότι υπάρχει και όχι αυτό που μου δείχνετε!!


και μία παρεξήγηση:

Ο απόλυτος καλοφαγάς δεν έχει ποτέ επαυξημένο υπογάστριο (αντίθετα με εμένα)...

και μία ακόμη παρεξήγηση:

Ο καλός μάγειρας δεν έχει καμία ανάγκη την τελευταίας τεχνολογίας οικοσκευή. Μπορεί να φτιάξει το πιο γκουρμέ πιάτο σε μία καραβάνα πάνω στο γκαζάκι του καφέ...

the United States of America

http://ul63.rapidshare.com/files/12060085/the_united_states_of_america.rar


Σήμερα γιορτάζω και κερνάω το μουσικόφιλο κοινό. Δώρο μου ένα σπάνιο άλμπουμ, οι United States of America. Το άλμπουμ αυτό υπήρξε το μοναδικό άλμπουμ της μπάντας και παρέμεινε ξεχασμένο, μέχρι που επανήλθε σα διαμάντι μίας εποχής που κυριάρχησαν μετριότερα σχήματα. Οι USA den είναι καν αυτό που αποκαλείται One Hit Wonder και αυτό διότι δεν έκαναν ποτέ εμπορική επιτυχία. Η συνεισφορά τους όμως στη ροκ μουσική ήταν πολύ σημαντική, καθώς επέκτειναν το περιεχόμενό της, από μουσική που περιλαμβάνει ηλεκτρικούς ενισχυτές σε μουσική πρωτοποριακή που ο καθένας μπορεί να συνθέσει αντί υποχρεωτικά επαναστάτες με μακριά κόμη.

Οι United States of America υπήρξαν όταν ενώθηκαν τέσσερις φοιτητές του τμήματος μουσικής του UCLA υπό την ηγεσία του Joseph Byrd με στόχο να σχηματίσουν μία ροκ μπάντα. . Ωστόσο, η ανώτερη παιδεία όλων τους, καθώς και ο σχετικά ήπιος τρόπος ζωής τους (καμία σχέση με οποιαδήποτε άλλη αντίστοιχη μπάντα όπως οι Blues Project, King Krimson). Η ίδια ακαδημαϊκή προσέγγιση της ροκ μουσικής διαφαίνεται μέσα από τις μελωδίες που έχουν συνθέσει και τον τρόπο που τις ερμηνεύουν - διαμορφώντας έτσι και την ταυτότητα του ήχου τους. Ο στίχος τους είναι ένα επιμηκυμένο ποίημα που άνετα θα μπορούσε να σταθεί χωρίς τη μουσική που το συνοδεύει. Αντίθετα, η μουσική υψηλών προδιαγραφών θα μπορούσε να έχει εκδοθεί σε άλμπουμ μόνη της ή να συνοδέψει πολλούς δίσκους αξιώσεων. Το όλο εγχείρημα ίσως είναι λίγο περίεργο στην αρχή, όσο όμως προχωρά κανείς στις ακροάσεις, βλέπει το βάθος στο οποίο κατάφεραν να φτάσουν χωρίς να υπάρχει ο,τιδήποτε σχετικό εκείνη την εποχή σαν αναφορά.

Και οι πέντε τους έγιναν παγκοσμίως άγνωστοι στη συνέχεια ενώ αγνοείται η ακριβής τύχη τους σήμερα, μετέχοντας έτσι στη λίστα των αυθεντικά καταραμένων συγκροτημάτων της ροκ. Ειδικά, η μοναδική γυναίκα του συγκροτήματος, που συμμετείχε ως τραγουδίστρια, η Dorothy Moskowitz, είναι νομίζω μία από τις εξαιρετικότερες φωνές που πάτησε ποτέ στη ροκ μουσική, συνοδευόμενη από ένα αξιοπρόσεχτο παρουσιαστικό. Η γνώση του συγκροτήματος αυτού είναι ένα μυστικό συνθηματικό για όσους έχουν ασχοληθεί με ροκ μουσική.

Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες πληροφορίες για τις συνθήκες που γέννησαν αυτό το άλμπουμ, τη δυναμική του και τα ειδικά σημεία που πρέπει κανείς να προσέξει, όμως οφείλω να σηκώσω κανένα τηλέφωνο, γιατί με καλούν! Κάποια παραπάνω στοιχεία, κυρίως εγκυκλοπεδικού χαρακτήρα θα βρείτε εδώ και εδώ.

τρομοκρατία

όσο άνθρωποι μικροί ασχολούνται με το θέμα της τρομοκρατίας (Παπαθεμελής, Τσούρας, Ρωμαίος, Βουλγαράκης, Πολύδωρας και πολλοί άλλοι προκάτοχοι που ενίοτε δεν είναι καν γραφικοί, απλά βαρετοί) τόσο θα επιμένουν κάποιοι λίγοι να ασκούν εξωτερική πολιτική όπως έκαναν τόσα χρόνια οι παπάρες της 17Ν. Έπρεπε να τους έχουν φυλακίσει με τους υπόλοιπους ποινικούς, να τους βιάζουν κάθε μέρα, να παίρνουν και κανένα καλό παράδειγμα οι καινούργιοι...

Ράδιο Blackman

Ράδιο Blackman online

ανοίγει με Winamp ή με ITunes

Ο τύπος είναι πολλά χρόνια μπροστά. Δε ντρέπεται για τις καταβολές του, αντίθετα τις χαίρεται κιόλας. Και έχει και τις πιο cult διαφημίσεις στην Αττική - άμεσες και αυθεντικές (στην επαρχία τον ανταγωνίζονται επάξια σταθμοί με άφθονο echo).

Παράνομος θα πουν κάποιοι, όπως οι μισοί ραδιοφωνικοί σταθμοί συμπεριλαμβανομένων των κρατικών θα απαντήσουν άλλοι. Και οι νόμιμοι βέβαια έχουν αδειοδοτηθεί με εντελώς έκνομες διαδικασίες... Αν μη τι άλλο, δε γεμίζει άλλη μία συχνότητα με τραγούδια από playlist προσπαθώντας να με πείσει ότι το Baila Morena είναι η πληρέστερη σύγχρονη μορφή τέχνης! Αντίθετα, παρουσιάζει αυθεντικά δημοτικά τραγούδια όπως αυτά τραγουδιούνται σήμερα στα πανηγύρια.

Ναι, υπάρχουν και τέτοια, εκεί που πουλάνε γουρουνοπούλα με το κιλό, την οποία γυρίζει ο γεωργικός ελκυστήρας - κοντολογίς τρακτέρ. Ακόμη, στέγη στο ραδιόφωνο αυτό βρίσκει και το λαϊκό τραγούδι από τον Περπινιάδη, το Ζαγοραίο και άλλους που έχουν εξοριστεί σήμερα από το καθώς πρέπει ραδιόφωνο των συμφεροντολόγων που κατέχουν τις διάφορες συχνότητες. Πρόκειται για μουσική την οποία θα είχαν ξεχάσει πολλοί, καθώς πλέον άντε να ακουστεί καμία Παπαλάμπραινα σε γάμο σε εκτέλεση από αοιδούς που το είχαν απωθημένο να τραγουδήσουν Verdi και αναγκάστηκαν να αλλάξουν ρεπερτόριο για βιοποριστικούς λόγους ή άλλιώς σε εκδοχή για τουρίστες! Εκτελέσεις σπάνιες που έχουν μέσα τους κάτι από την Ελλάδα.

Αντίθετα με την κρατούσα τάση δε μιλάει σα να βρίσκεται στα πρόθυρα οργασμού όπως τόσες και τόσες παρουσιάστριες σε δημοφιλέστατους σταθμούς. Αντίθετα, με αυθεντικό και προσωπικό ιδίωμα κραυγάζει:


Κυρίες μουουουουουουουουουου, θα γίνει πόλεμος πυρηνικός

Ο Μάριος ο κουκού στέλνει χαιρετίσματα στον κρεοπώλη τον κερατά

Γιαγιά!!! Η εγγονή έχει γκόμενο!!!!!

Που 'σαι γέεεεροοοοο. Τη γριά στην Αμαλιάδα την ξέρω

Από εδώ μέχρι το Λονδίνο, ακούνε το Κλαρίνο

Μακάρι να είχαν την αφοσίωση αυτή στο μεράκι τους και την αστείρευτη ευρυματικότητά του και άλλοι επαγγελματίες. Όσο αστείο και αν ακουστεί, το internet δίνει διέξοδο σε μία αυθεντική με σαφή πολιτιστικό προσανατολισμό. Κάποτε ο Παρίας Πετρόπουλος κατέγραφε τη μουσική του λαού και σήμερα ο παράνομος Blackman μεταδίδει κάτι αντίστοιχο. Δεν είναι βέβαια αντίστοιχου πνευματικού εκτοπίσματος, δε μπορούμε όμως παρά να σεβαστούμε την ανεξάρτητη αυτή φωνή στα FM και πλέον στο internet.

Σάββατο 13 Ιανουαρίου θα εμφανιστεί live στο κλαμπ Υπόγεια Ρεύματα της Αμαλιάδας. Κρίμα που δεν είμαι στο χωριό μου. Θα πήγαινα σούμπιτος...

Στέρεο Νόβα

Ανακάλυψα κάτι που άλλοι το έχουν προσπεράσει εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν η σελίδα του ραδιοσταθμού Μελωδία που μου έβαλε το μικρόβιο να αναψηλαφήσω αυτό το όνομα που είχε απλά πέσει κάποτε μπροστά μου.

Η ανακάλυψη ήταν εκπληκτική και, αντίθετα με αυτά που βρίσκω συνήθως στα διάφορα σεντούκια (της τέχνης, του παππού μου, της μνήμης μου), η μουσική τους είναι ολόφρεσκη και καταζώντανη σαν ταινία του Παζολίνι. Τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, κάθε δίσκος είναι και ένα μικρό διαμαντάκι. Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι πως οι δίσκοι φαίνονται να είναι κατασκευασμένοι με απλά εργαλεία και όμως είναι τόσο καλοδουλεμένοι.

Είναι κρίμα που δεν είχα ανακαλύψει αυτό το κομμάτι της μουσικής νωρίτερα, όταν οι Στέρεο Νόβα βρίσκονταν στη ανοδική τους πορεία, τότε που ένα νέο άλμπουμ είχε κάτι το μαγικό, μία αίσθηση προσμονής, αντίθετα με τώρα που υπάρχουν έτοιμες κριτικές για όλα. Το ίδιο θαυμάσιο φαίνεται να είναι και το αυτόνομο έργο του Κ. Βήτα. Ανυπομονώ να ακούσω τη μουσική που έχει γράψει για το '2' του Παπαϊωάννου. (Αλέξανδρε και Έλγκα σας ζήτησα να κανονίσουμε, αλλά μέχρι να συμφωνήσουμε σε μέρα και θέσεις, θα είχε ξανακλείσει το Παλάς...)


Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πώς μία παρέα ανήσυχων ανθρώπων μπορεί να δημιουργήσει αυθεντικό έργο, σε χαλεπούς καιρούς, χωρίς καν να χρειάζεται exceptional brains. Απλά κριτήριο και επιμονή για να ξεχωρίζεις την ήρα από το στάρι. Καμιά φορά επιμένουμε να κατηγορούμε τις συγκυρίες ή τους άλλους για το γεγονός ότι μένουμε στάσιμοι. Είναι όμως σαφή τα παραδείγματα όσων πιονέρων τόλμησαν και ας μην τους ακολούθησε κανείς. Σημασία έχει να περνάς καλά και όταν κάποιος κατασκευάζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει, τότε σίγουρα περνάει καλά.

έλλειμα στα μυαλά μας

διαβάζω στο in.gr

«Δεν είναι η διαφορά ύψους που συζητήσαμε, παρότι ο πρωθυπουργός δεν είναι και κοντός, αλλά το ύψος του ελλείμματος στο δήμο Πειραιά» είπε ο κ. Φασούλας. Σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς το έλλειμμα ξεπερνά τα 145 εκατ. ευρώ.

Συγγνώμη, πώς γίνεται ένας δήμος να έχει τόσο μεγάλο έλλειμα τη στιγμή που έχει τόσα έσοδα από τον ΟΛΠ; Γιατί δεν εγκαλείται καμία διοίκηση του δήμου; Και από που και ως που καλούμε το Φασούλα να ασκήσει οικονομική διαχείριση; Άντε να του ανέθετα τα αθλητικά προγράμματα του δήμου τιμής ένεκεν...

Blogοχωριό

Αποκαλούν την πληροφορική επιστήμη, εγώ όμως διαφωνώ. Τα προϊόντα της κάποτε είναι αποτέλεσμα βαθειάς σκέψης, αποκύημα πολλών διανοητικών κατακτήσεων και ως εκ τούτου αποτέλεσμα μίας επιστήμης (νεόκοπης μάλιστα). Αντίθετα όμως, κάποτε κάποτε είναι σαν τα προϊόντα ενός μηχανουργείου όπου χρησιμοποιούν απλά εργαλεία όπως σφυριά, είτε σύνθετα όπως τόρνους και δίνουν μορφή σε απλά υλικά (όπως ένας φούρναρης που σπάνια είναι επιστήμονας και συχνότερα τεχνίτης).

Παραδόξως οι επαναστάσεις της πληροφορικής έχουν έρθει από τη δεύτερη κατηγορία επιτευγμάτων. Μία από αυτές ήταν τα blog που έδωσαν αυτόνομη σύσταση σε αυτό που αποκαλείται σήμερα user generated content του internet. Δεν είναι κάτι φοβερά πρωτόγνωρο, ούτε κάτι υπερεντυπωσιακό, ωστόσο οι συνέπειές του υπήρξαν ανυπολόγιστες.

Εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν εκδότες του εαυτού τους, όπως εύγλωττα περιγράφει και ο Νίκος Δήμου στο σχετικό του άρθρο, αλλάζοντας τη δομή του διαδικτύου όπως την ξέρουμε σήμερα. Άλλοι γράφουν με κοινό τον εαυτό τους (όπως κάνω εδώ - έλλειψη χρόνου, όχι ελκυστική σκέψη είναι δύο από τους βασικούς λόγους), άλλοι γίνονται γνωστοί μέσα από ατραπούς που δε φαντάζονταν στα πιο τρελά τους όνειρα, άλλοι δείχνουν πως έχουν για ψωμοτύρι αυτό που τόσοι δημοσιογράφοι παινεύονται πως είναι αποκλειστικά ικανοί να κάνουν και πάει λέγοντας. Έχει γίνει σαφές όμως ότι οι δυνατότητες που δίνονται είναι απερίγραπτες, ένα γεγονός που τίμησε το TIME magazine.

Φυσικά, όπου δεν υπάρχει ρυθμιστικό πλαίσιο κάποιος σπασίκλας θα βρεθεί να τα χαλάσει όλα, όπως κάποιος θα πετάξει τα σκουπίδια του στην εξοχή. Στατιστικά είναι αξιοπρόσεχτα λίγοι για τα ελληνικά δεδομένα σε σχέση με τη βλακεία που δέρνει τους έλληνες εν γένει, όμως ένας είναι αρκετός για να καταστρέψει κάτι τόσο όμορφο.

Έκλεισε το monitor, όπως έκλεισε και το blogme λίγους μήνες νωρίτερα. Από το υπερτεράστιο εγώ κάποιων ανθρώπων που έκριναν ότι η ανάγκη τους να αδειάσουν το τασάκι τους στην εξοχή ήταν πολυτιμότερη από το γεγονός ότι τόσοι άλλοι σεβάστηκαν το μέρος που αυτοί απολαμβάνουν σήμερα...

Το θεσμικό μας πλαίσιο είναι τόσο σαχλό και τόσο σαθρό... Το blogme έμπλεξε έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα, που λένε, και παράλληλα έκανε το κέφι του προσφέροντας στην κοινότητα. Μπορεί να μη βοηθούσε παιδάκια με ημιπληγίες, όμως εθελοντικά προσέφερε έργο στην κοινότητα και αυτό κανείς δεν το αναγνώρισε - όμοια και με το vrypan. Η υπόθεσή του δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα δεδικασμένο και να ανοίξει το δρόμο στους επόμενους. Το μόνο βέβαιο για το δικαστήριο είναι ότι το ίντερνετ (όπως το αποκαλούν, χωρίς ένρινο ν που θα έλεγε και ο Μπαμπινιώτης) συνιστά τόπο τέλεσης αδικήματος. Τα RSS, η εύκολη, δωρεάν και καθολική πρόσβαση στα γραπτά κάποιου κλπ. είναι ακατανόητα προς το παρόν και το απώτερο μέλλον. Αυτή η έλλειψη πλαισίου ώθησε και τον vrypan που είχε την ηθική ακεραιότητα που αποδεικνύεται απρονοησία για τα δεδομένα μας, να εκθέσει το όνομά του, να κλείσει το site του. Δεν έχει διάθεση να δημιουργήσει το δεδικασμένο με το πετσί του. Πού να φανταζόταν...

Κάποιο μέλος αυτής της κοινότητας που έχει ξαναγίνει γνωστό χάρη στις αγαστές του σχέσεις και σεβασμό στους υπόλοιπους ήταν η αφορμή, όχι η αιτία όμως. Κάποιος άλλος θα βρισκόταν. Γιατί είμαστε όντως blogoχωριό· Με αμόρφωτους, τους τρελούς μας, τους αγαθούς, αυτούς που κοιτάνε μονάχα τη δουλειά τους, τους μαλάκες μας, αυτούς που προσπαθούν να τη φέρουν στους άλλους και όλα μας. Όλοι χτίζουμε το σπιτάκι μας άσχημο, κατά παράβαση της πολεοδομίας, δεν αφήνουμε πεζοδρόμιο, με τις μπετόβεργες να εξέχουν στην ταράτσα και μας φταίνε τα πάντα εκτός από τον εαυτό μας.

vrypan σε θαυμάζω που το άνοιξες, σε καταλαβαίνω που το έκλεισες... Να είσαι καλά...
Ξανα άνοιξέ το όμως.. ε; Και βάλε και καμιά διαφήμιση! θα κάνω κλικ κάθε μέρα!

Υ.Γ. έχει πλάκα όταν κάποιος χωρίς τεχνικές γνώσεις πουλάει εξυπνάδα σε αυτόν που τις έχει προκειμένου να υποστηρίξει τη θέση του. Τα NP προβλήματα δεν είναι γνώση για όλους.

Μεθ.Υ.Γ. Η υπόληψή μου στους λειτουργούς της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα μειώθηκε ακόμη περισσότερο...


--------------------

Δεν πιστεύω ότι είναι προσωπικό δεδομένο ο τίτλος ενός κειμένου που δημοσιεύεται προς όλους, όταν αναφέρεται η πηγή του...

--------------------

το άρθρο που βρίσκω ως το πλέον κατατοπιστικό

αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων

Μικρή η χώρα μας, αλλά μεγάλη ένδεια των κατοίκων της. Ανταγωνίζεται τη Σομαλία, το Τιμόρ, τη Ροδεσία και πολλές άλλες χώρες με προηγμένα πολιτεύματα και ιστορία στη δημοκρατία.

Τόσα και τόσα απανωτά σκάνδαλα (αλήθεια, βελτιώνεται η δημοσιογραφία ή εκπέφτουμε ηθικά;) δεν έχει μείνει κανένας θεσμός ακλώνητος πέρα από την υποτιθέμενη πρόθεσή μας για έλλειψη παθογένειας στο σύστημα. Εννοώ ότι μπορεί κάποιος δικαστής να είναι διεφθαρμένος, ωστόσο θέλουμε το σύστημα νόμων να είναι δομημένο με δίκαιο τρόπο. Ενδέχεται κάποιος υπουργός να ασκεί πλημελλώς τα καθήκοντα του ή να υπερβαίνει τις εξουσίες του, ωστόσο οι υπόλοιποι θεσμοί προσπαθούν να περιορίσουν αυτές τις αυθαιρεσίες. Κατακριταίος όχι μόνο όποιος πράττει, αλλά και όποιος εκδηλώνει πρόθεση να πράξει εναντίον του ηθικού πλαισίου αυτού. Θυμάστε την υπόθεση του Ξεκουκουλωτάκη; ΄Ετσι ακριβώς...

Μετά τη θεωρία ακολουθεί η εφαρμογή. Κάποιοι έχουν εξαγοράσει παράνομα την υποχρέωσή τους να υπηρετήσουν στο στρατό. Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων την οποία το πολίτευμά μας θεωρεί αυθεντία απεφάνθη ότι δεν επιτρέπεται η δημοσιοποίησή της. Και καλώς απεφάνθη είναι η γνώμη μου.

Από που και ως που ο ίδιος ο υπουργός κ. Μεϊμαράκης δηλώνει: θέλω να τους δώσω αλλά δε με αφήνει η Αρχή Προστασίας;

Πώς στο διάολο βρέθηκε η λίστα με τα σχετικά ονόματα στα χέρια δημοσιογράφων και μιλάνε για αυτή έτσι απροκάλυπτα; Και γιατί έπεσε στα δικά τους χέρια και όχι στα δικά μου;

Είμαστε ή δεν είμαστε ντιπ καράβλαχοι;

Υ.Γ. την ώρα που έγραφα αυτήν την αράδα είδα την είδηση ότι το αυτοκίνητο του Προκόπη Παυλόπουλου προκάλεσε ατύχημα στη Βασιλίσσης Σοφίας κινούμενο παράνομα σε αυτήν... (Φαυλόπουλος είναι το τελευταίο του προσωνύμιο σε πολιτικούς κύκλους!)

O Σαντάμ στη θέση του Σαντάμ

εκτέλεση

εκτέλεση2


οι μάγκες αμερικανοί, επιβάλουν τη δημοκρατία με πράξεις φασισμού. Αυτό είναι αντίθετο με τη φύση της δημοκρατίας. Εγώ δεν έκανα το κλικ, δε θέλω να δω... Γνωρίζω όμως και κρίνω ότι αυτη η αθλιότητα δεν αρμόζει στο επίπεδο που με τόσους κόπους αιώνες κατακτούσε το είδος μας.

Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι και μου τριβελίζει τη λογική. Γίνεται να εγκατασταθεί ειρήνη με αντίποινα; Να υπάρξει συμφιλίωση μετά από τετοιες αθλιότητες; Πάντα θεωρούσα αλητεία το γεγονός ότι ο Πινοσέτ έζησε μέχρι τα βαθειά του γεράματα, ίσως όμως αυτή η έλλειψη αντεκδίκησης σε ένα άτομο βοήθησε ένα ολόκληρο έθνος να μπουσουλήσει προς την ανάκαμψη.

(τα link αντιγράφηκαν από άλλο blog)

πρωτοχρονιάτικη γκρίνια;

Μα από που και ως που έχουμε βάλει την τηλεόραση να μας λέει πότε έρχεται το νέο έτος; Ξαφνικά οι φωνές χαμηλώνουν, τα φώτα το ίδιο και μόνο ένας Μικρούτσικος ή ένας δήμαρχος αρχίζει να μετράει σαν υπνωτιστής έτοιμος να μας στείλει σε μία άλλη ζωή...

Προτιμώ πρωτοχρονιά μόνος μου παρά με όλους αυτούς τους χαχόλους που δείχνουν επίπεδο βάζοντας τη φωνή τους κάτω από αυτή της τηλεόρασης...