Στέρεο Νόβα

Ανακάλυψα κάτι που άλλοι το έχουν προσπεράσει εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν η σελίδα του ραδιοσταθμού Μελωδία που μου έβαλε το μικρόβιο να αναψηλαφήσω αυτό το όνομα που είχε απλά πέσει κάποτε μπροστά μου.

Η ανακάλυψη ήταν εκπληκτική και, αντίθετα με αυτά που βρίσκω συνήθως στα διάφορα σεντούκια (της τέχνης, του παππού μου, της μνήμης μου), η μουσική τους είναι ολόφρεσκη και καταζώντανη σαν ταινία του Παζολίνι. Τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, κάθε δίσκος είναι και ένα μικρό διαμαντάκι. Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι πως οι δίσκοι φαίνονται να είναι κατασκευασμένοι με απλά εργαλεία και όμως είναι τόσο καλοδουλεμένοι.

Είναι κρίμα που δεν είχα ανακαλύψει αυτό το κομμάτι της μουσικής νωρίτερα, όταν οι Στέρεο Νόβα βρίσκονταν στη ανοδική τους πορεία, τότε που ένα νέο άλμπουμ είχε κάτι το μαγικό, μία αίσθηση προσμονής, αντίθετα με τώρα που υπάρχουν έτοιμες κριτικές για όλα. Το ίδιο θαυμάσιο φαίνεται να είναι και το αυτόνομο έργο του Κ. Βήτα. Ανυπομονώ να ακούσω τη μουσική που έχει γράψει για το '2' του Παπαϊωάννου. (Αλέξανδρε και Έλγκα σας ζήτησα να κανονίσουμε, αλλά μέχρι να συμφωνήσουμε σε μέρα και θέσεις, θα είχε ξανακλείσει το Παλάς...)


Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πώς μία παρέα ανήσυχων ανθρώπων μπορεί να δημιουργήσει αυθεντικό έργο, σε χαλεπούς καιρούς, χωρίς καν να χρειάζεται exceptional brains. Απλά κριτήριο και επιμονή για να ξεχωρίζεις την ήρα από το στάρι. Καμιά φορά επιμένουμε να κατηγορούμε τις συγκυρίες ή τους άλλους για το γεγονός ότι μένουμε στάσιμοι. Είναι όμως σαφή τα παραδείγματα όσων πιονέρων τόλμησαν και ας μην τους ακολούθησε κανείς. Σημασία έχει να περνάς καλά και όταν κάποιος κατασκευάζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει, τότε σίγουρα περνάει καλά.