Δεν αντέχω άλλο πολιτισμό

Για όποιον κυκλοφορεί στα καφενεία και τα λουτρά, διαβάζει κανένα press-gr και έχει λίγο ανοιχτά τα αυτιά του, καμία από τις αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών δεν είναι καινούργια.

Είναι γνωστό το κόλπο των αποχαρακτηρισμών θαυμάσιων αρχιτεκτονημάτων προκειμένου να δώσουν τη θέση τους σε τριάρια, των χαρακτηρισμών τσιμεντοκιβωτίων για να γίνει μεταφορά του συντελεστή δόμησης, και των αργοπορούντων αυτοψιών, με αποτέλεσμα πολλά αρχαία να έχουν καταπλακωθεί νύχτα από την πρέσσα του τσιμέντου. Είναι γνωστό από δεκαετίες το γεγονός ότι ο ΥΠΠΟ μοιράζει μετρητό χρήμα σε συλλόγους που δεν έχουν καν το τακτ να εμφανίσουν ένα ευπρεπή τίτλο, χωρίς να παρουσιάζεται έστω και ένα μετρήσιμο κριτήριο.

Δεν ήταν τυχαίο ότι ο υπουργός της συγκάληψης Βουλγαράκης όταν έφυγε από το ΥΔΤ μεταφέρθηκε στο υπουργείο πολιτισμού. Μοίρασε λίγο χρήμα και ξαναέφτιαξε το προφίλ του. Παρά όμως τα τόσα χρήματα που διοχετεύονται προς τα εκεί, περισσότερη δουλειά στην προβολή του ελληνικού πολιτισμού κάνει το φιλέλληνο αίσθημα αλλοδαπών, παρά εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το ΥΠΠΟ δυσκολεύεται να ασκήσει ακόμη και το διαπεραιωτικό του ρόλο, τη διαχείριση των μουσείων και των λοιπών υπηρεσιών δηλαδή.

Τα τέλη υπέρ ΤΑΠ όμως δε σταματούν ποτέ. Και καταλήγουν σε λαθρόβιους σαπροφυτικούς μηχανισμούς. Η αναζήτηση στις σελίδες του Υπουργείου, αλλά και στο ίντερνετ, δεν αποκαλύπτει ούτε όλες τις χορηγίες, ούτε φυσικά τα ποσά στα οποία αναφέρονται (εδώ και εδώ )

Γιατί όμως παριστάνουμε σαν δήθεν να μην έχουμε ιδέα; Γιατί κάνουμε σα σεμνότυφες γεροντοκόρες που κοιτούν πίσω από το σεμεδάκι του παραθύρου, ενώ εμείς οι ίδιοι με την ανοχή μας ή ακόμη με την προσωπική μας συμμετοχή έχουμε οδηγήσει σε αυτά τα φαινόμενα; Το κυριότερο, γιατί δε γίνονται αφορμή τα γεγονότα αυτά για μίας μορφής κάθαρση και όχι κάποια παρηγορητική θεραπεία;

Φωτιά στους δοσιλόγους φώναζαν το '44. Αυτοί όμως συγκρότησαν μία νέα τάξη και φυσικά ουδέποτε τιμωρήθηκαν για τις πράξεις τους στις περισσότερες περιπτώσεις. 30 χρόνια μετά η απαίτηση ήταν Δώστε τη Χούντα στο λαό φώναζαν το '74. Η πραγματική κινητήριος δύναμη της όμως παρέμεινε στο απυρόβλητο και συνέχισε να νοθεύει τη φιλοπατρία των υπολοίπων. Μία τριακονταετία αργότερα αδυνατούμε να αποδώσουμε ευθύνες σαν κοινωνία για τα τόσα σκάνδαλα που ξεσπούν. Να θυμηθούμε το σκάνδαλο με τη συγκάλυψη στις υποκλοπές; Το σκάνδαλο με τους φυγόστρατους; Το σκάνδαλο με τον πρώην διευθυντή του ΙΚΑ; Το σκάνδαλο με τις προμήθειες αγνώστου παραλήπτη; (τυγχάνει να αφορούν την τωρινή διακυβέρνηση καθώς ανέφερα τα πιο πρόσφατα - και η προηγούμενη έχει αρκετά να θυμάται)

Όλα τα αποδίδουμε σε μία απροσδιόριστη φενάκη και τα αφήνουμε μέχρι ο κόσμος να ξεχάσει. Έτσι έχει καταντήσει η πολιτική ζωή. Ένα τηλεπαιχνίδι που καθημερινά έχει νέους παίκτες και νέο έπαθλο. Ποιος θα μας κοροιδέψει τόσο ώστε να πάρει περισσότερες βαλίτσες.

Υ.Γ. Ο λαϊκός μύθος θέλει το Χρ. Ζαχόπουλο να είναι δεινός αναγνώστης βιβλίων και μάλιστα να τα αποστηθίζει καλύτερα και από τo B. Πολύδωρα. Δυστυχώς θα έπρεπε να είχε κατανοήσει από το πλήθος των βιβλίων του ότι το χαρακίρι ανήκει σε χώρες μακρινές. Στην Ευρώπη αυτοεξορίζονται στη Βραζιλία που δεν έχει υπογράψει σύμφωνο έκδοσης με την ΕΕ. Στην Ωραία Ελλάς όμως όσοι έχουν διαπράξει ανομήματα μεγάλης κλίμακας δε χρειάζεται καν να καταφύγουν σε κάτι τέτοιο. Πίνουν καφέ στο Da Capo.