«Νιώθω λεηλατημένος ψυχικά και ιδεολογικά. Δεν θέλω να πιστεύω ότι τέσσερα αγόρια ηλικίας 16 και 17 ετών βίασαν μια συμμαθήτριά τους, αλλά ούτε και ότι ένα κοριτσάκι 16 ετών προσκάλεσε σε ομαδική ερωτική συνεύρεση τέσσερις συμμαθητές της. Πού τελειώνει το ψέμα; Από πού συνεχίζει ο μύθος και πού αρχίζει η αλήθεια; [...] Δεν είμαι ανακριτής, ούτε ιατροδικαστής και ούτε αστυνομικός της Ασφάλειας. Από προχθές είμαι άδειος. Μέχρι την Πέμπτη που πληροφορήθηκα την ασελγή πράξη, ένιωθα δάσκαλος και παιδαγωγός. Και μ' αυτήν την ιδιότητα θα εκφράσω την σκέψη μου, χωρίς να εκπροσωπώ κανέναν από τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου.
»Αν δεν τιμωρούσα το κορίτσι, θα ήταν σαν να αποδεχόμουν ότι τα αγόρια είναι βιαστές. Την τιμωρία του κοριτσιού δεν την πρότεινα επειδή έκανε την καταγγελία, το αντίθετο μάλιστα. Την πρότεινα γιατί, ενώ είχε τη δυνατότητα και το χρόνο να αποφευχθεί αυτή η ασελγής πράξη, δεν το έκανε. Θα μπορούσε να βγει από τον χώρο της κατάληψης και να απευθυνθεί στο διευθυντή του Λυκείου ή στη μητέρα της ή σε κάποιον καθηγητή. Θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κάποιον καθηγητή ή στην ίδια τη διευθύντρια του Γυμνασίου, αφού ήταν ημέρα και το Γυμνάσιο (δεν τελούσε υπό κατάληψη) λειτουργούσε. [...]»
Μήπως θα έπρεπε στον ΑΣΕΠ να έχουν βάλει και ψυχιατρικό έλεγχο προτού προσλάβουν κάποιον;
Πάντως αν είναι να τον βιάσω και να πάρει πενθήμερη αποβολή τότε θα το σκεφτόμουν σοβαρά...
Μεταξύ μας πάντως όπου δεν υπάρχει ανάδραση δεν πρόκειται ποτέ να ελεγχθεί οποιαδήποτε κατάσταση. Οι δάσκαλοι αυτοί ούτε πρόκειται ποτέ να ελεγχθούν για την απόφασή τους και τη συμπεριφορά τους, ούτε έχουν και κάποιο κώδικα να αποφασίσουν.
Χαίρομαι που το σχολείο είναι παρελθόν για μένα, καθώς κάτι τέτοιοι μικροί άνθρωποι ήταν που το έκαναν ανυπόφορο...
No comments:
Post a Comment